“Ήταν σκληρός κι αμείλιχτος ο αγώνας
και όπως λένε ακόμα επικός”.
(Ν. Βαπτσάροφ)

Αύγουστος του 1969 και μετά από ένα μακρύ ταξίδι με το τρένο φτάνω στην Πάντοβα Ιταλίας, τελικό προορισμό και αρχή μιας νέας συναρπαστικής περιόδου της ζωής μου.
Μόλις 18 χρονών, με τον ενθουσιασμό, την αφέλεια και την ανεμελιά της νιότης, νιώθω ευτυχισμένος γιατί βλέπω να αρχίζουν να υλοποιούνται τα όνειρά μου για σπουδές στη σχολή της Βιολογίας.
Παράλληλα όμως, νιώθω να είμαι προβληματισμένος για το κατά πόσο θα ανταποκριθώ στις ανάγκες για την ένταξή μου σε ένα περιβάλλον εντελώς ξένο, χωρίς τη βοήθεια κανενός.
Όπως όμως συμβαίνει σε όλα τα καθώς πρέπει παραμύθια, οι φόβοι μου διαλύθηκαν και όλα βρήκαν το δρόμο τους και με τη σωστή σειρά. Ως δια μαγείας γνώρισα και συνδέθηκα και με άλλους Έλληνες και ιδιαίτερα πρωτοετείς σαν κι εμένα φοιτητές και μάλιστα ω του θαύματος με καταβολές αριστερές πολιτικά και θέσεις ενάντια στη δικτατορία. Με τον καιρό πήραν το δρόμο τους οι προτεραιότητες σχετικά με τις υποχρεώσεις σε προσωπικό επίπεδο για παρακολούθηση των πανεπιστημιακών σπουδών και την υποχρέωση για συμμετοχή στην ανάπτυξη του αντιδικτατορικού αγώνα.
Μέσα σ΄ένα τέτοιο περιβάλλον ένιωσα την ανάγκη να βουτήξω στα βαθιά και να δοκιμάσω την έφεσή μου για τη δημιουργία τραγουδιών με ένα περιεχόμενο καθαρά πολιτικό. Βάρναλης, Ρίτσος, αλλά και Μπρεχτ, Νερούδα (ποιήματα σε δική μου μετάφραση από τα Ιταλικά στα Ελληνικά) καθώς και άλλοι ΄Ελληνες και ξένοι ποιητές με ενέπνευσαν και μελοποίησα δεκάδες τραγούδια.

Αρωγός στην προσπάθειά μου αυτή, η ενθουσιώδης υποδοχή και ανταπόκριση όσων γίνονταν κοινωνοί. Με τον καιρό και κατά τη διάρκεια της δικτατορίας έφτασαν προτάσεις από Ιταλική δισκογραφική εταιρεία για την έκδοσή τους. Όμως οι προτάσεις αυτές καθώς και η προτροπή συναγωνιστών και συντρόφων αμέσως μετά τη δικτατορία για δημοσιοποίησή τους σκόνταψαν στην αρνητική απόφαση της καθοδήγησης.
Σήμερα, 50 χρόνια μετά, θεωρώ υποχρέωσή μου να βγουν τελικά από το συρτάρι
– γιατί το περιεχόμενό τους εξακολουθεί να είναι επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε
-γιατί πολλοί παλιοί σύντροφοι και συναγωνιστές εξακολουθούν να με πιέζουν για τη δημοσιοποίησή τους
-γιατί τα τραγούδια αυτά με σημάδεψαν και καθόρισαν την πορεία μου στη ζωή.
Τάσος Γκρους (Μινώταυρος)

Υ.Γ.1. Η ηχογράφηση της πλειοψηφίας των τραγουδιών έχει γίνει με πρωτόλεια μέσα (κασετόφωνο ή μπομπινόφωνο) την εποχή που γράφτηκαν με τη φωνή μου και συνοδεία κιθάρας. Εξαίρεση η ηχογράφηση σε στούντιο με επαγγελματίες μουσικούς των τραγουδιών σε ποίηση Κώστα Βάρναλη. Τραγουδά ο εξαιρετικός μουσικός και τραγουδοποιός Αλέξανδρος Καψοκαβάδης, ο οποίος έχει της επιμέλεια των τραγουδιών και τα έχει ενορχηστρώσει χωρίς να δεχθεί καμία αμοιβή.
Αλέξανδρε, ένα τεράστιο ευχαριστώ.

Υ.Γ.2. Είναι αφιερωμένα στη μνήμη του γιού μου Γιώργου, ο οποίος τα έζησε από πρώτο χέρι και πάντοτε ήταν συναισθηματικά δεμένος με αυτά.

Υ.Γ.3. Σε στιγμές κρίσιμες πολιτικά στροβιλίζονται μέσα στο μυαλό μου οι στίχοι του Γιάννη Ρίτσου στο ποίημα “Χρέος”, μέρος της συλλογής “Πέτρινος Χρόνος” :
“Ακόμα δε μιλήσαμε, δεν είπαμε ακόμα το δικό μας τραγούδι…
Αργήσαμε σύντροφε, αργήσαμε πολύ, πρέπει να πούμε το τραγούδι μας”.

Τ. Γ. (Μ.)